Diamanten huwelijk van het echtpaar Liebrecht-Wijgerse

Rossum - Afgelopen dinsdag 12 november zijn Lod Liebrecht (88) en Zus (roepnaam Cor) Wijgerse (84), 60 jaar met elkaar getrouwd. Een bijzondere gebeurtenis in Rossum, want een diamanten huwelijk is in jaren niet voorgekomen. De kinderen hebben de trouwdag van hun ouders gevierd met een kerkdienst met medewerking van Sursum Corda, het koor waarbij Zus jarenlang heeft gezongen. Daarna vond een receptie en buffet plaats in Het Koetshuis en werd het bruidspaar verrast met een serenade door fanfare Juliana. Vier generaties waren aanwezig: 6 kinderen met aanhang, 13 kleinkinderen met aanhang, en 7 achterkleinkinderen, 42 in totaal.

Liefde

Lod Liebrecht steekt twee duimen omhoog: "Zo’n huwelijk hebben wij", zegt hij terwijl hij Zus liefdevol aankijkt, "en we zijn nog altijd verliefd". Niet alleen zijn ze nog stapelgek met elkaar, maar ze zijn altijd elkaars eerste en enige geliefden geweest. Een bijzonder huwelijk, waar vind je dit nog, tegenwoordig? Beiden zijn geboren en getogen in Rossum. Lod kon vanuit zijn geboortehuis, een boerderij aan de Hogeweg, de schoorsteen van het huis van zijn meisje aan de Koningstraat als het ware zien roken. Althans zo was de situatie toen ze elkaar zeventig jaar geleden voor het eerst ontmoetten, hij 18 jaar en zij 14 jaar oud.

Lod, oudste zoon van een gezin van 15 kinderen (7 broers, 8 zussen), werkte al sinds zijn twaalfde als dorser op de boerderij van zijn blind geworden vader.

Het gebeurde op een herfstavond bij het dorsen, dat hij haar voor het eerst zag, gezeten op de bumper van de vrachtwagen, die het koren naar Liebrecht’s boerderij had gebracht. Het was liefde op het eerste gezicht, maar hij mocht niet met haar omgaan. Haar moeder stond bekend als een ‘kwaaie’ en zo moeder zo dochter, dachten zijn ouders destijds. Maar de liefde zat diep en in het geheim maakten ze afspraakjes, alleen op zondag, want Lod moest hard werken. Dan fietsten ze naar Brabant om elkaar ergens in de polder te ontmoeten. Na tien jaar verkering konden ze eindelijk, dankzij de bemoeienis van Lod’s jongere broer Adrie, aan trouwen denken. Ze gingen op donderdag, drie weken voor hun huwelijk in ondertrouw, want dat was deftig. Hij verdiende nauwelijks zijn boterham met de schamele 9 gulden per week die hij bij zijn vader verdiende en bezat geen rooie cent. Maar Zus was spaarzaam, en kocht voor Lod een donker pak met krijtstreep voor de trouwdag en naaide voor zichzelf een charmant grijs mantelpakje. 12 November 1942 was de grote dag. Lod, een harde werker, was nog aan het dorsen toen ie-mand hem toeriep: "He, Lod zal je je niet eens gaan omkleden, je moet vandaag trouwen!"

Maar het kwam goed en nog dezelfde dag beloofden ze elkaar trouw en betrokken vervolgens een kleine woning aan de Maasdijk (bij Rome).

Betere tijden

Na zijn huwelijk ging Lod in loondienst op de boerderij bij zijn broer Piet in de Burchtstraat. Zus, die vóór haar huwelijk de huishouding in deftige huizen voerde (o.a. bij Kampenhuizen en notaris Van Dam) stopte met haar werk. "Hoefde niet meer", schertst Lod lachend, "want ik verdiende zat!" Na ongeveer een jaar werd de eerste geboren, een dochter, Anja. Zus was in verwachting van de tweede, toen het jonge gezin in 1944 moest evacueren. Dina, hun tweede dochter, is slechts 19 maanden oud geworden. Na de oorlog vond Lod werk als vrachtwagenchauffeur en bleef dat tot aan zijn pensioen. In 1949 kochten ze het huis aan de Maasdijk nr. 38 en woonden daar tot vier jaar geleden. Zes kinderen zijn er grootgebracht, tien jaren lang heeft Zus haar vader, een lieve positieve man van wie ze zielsveel hield, in huis gehad. Sinds hun verhuizing naar de Van Maanenstraat, ‘een prettige seniorenwoning’, woont zoon Hans in het ouderlijk huis, de vierde generatie Liebrecht, die het pand nu bezit.

"Geweldig toch", zegt Zus terwijl ze de hand van Lod in de hare neemt, "dat we na zestig jaar nog zo met elkaar omgaan! Hoe je dat doet?" Zus legt uit: "Lod was altijd gehaast, en als je getrouwd bent dan moet je voordat je iets zegt, eerst tot 10 tellen. "Och," bekent Lod prompt, "ik had altijd meteen al spijt, als ik iets verkeerd gedaan had. Vroeger thuis moest alles onder dwang, ik was eigenlijk bang voor mijn ouders. Zelfs toen ik in ondertrouw was, moest ik om 10 uur ’s avonds thuis zijn. Die dwang gaat er niet gauw uit". Beiden genieten een redelijke gezondheid. Door zijn leeftijd gaat het gehoor bij Lod een beetje achteruit en kampt Zus met pijnlijke reuma, wat haar motoriek - tot haar ergernis - nogal belemmert. Maar dan is er altijd Lod, die klaar staat om haar de helpende hand te bieden en te ondersteunen bij het wandelen. Een rolstoel? Ben je gek, nee hoor, ze redt zich prima. Het huishouden doen ze helemaal samen, Lod strijkt en wast en en ’s ochtends doen ze samen boodschappen. Zo verloopt hun leven in een vast en regelmatig patroon. Dat houdt ze kwiek en jong waardoor ze ook hun hobby’s kunnen blijven uitoefenen, Lod met het kweken van groenten op het land of thuis een spelletje patience, daar is hij gek op, en zijn vrouw met puzzelen of lezen, of lekkere appeltaarten bakken, want ze is een verwoed kookster en bakster. Nieuwsblad hoopt dat ze dat alles nog lang mogen blijven doen en wenst het echtpaar Liebrecht nog vele gelukkige jaren.