Onvergetelijk jubileumstuk van de Hurnsche Uylen

Lied van de Rivier: adembenemend mooi

 Hurwenen - ”Toon, zijn de dranghekken verwijderd?” Edwin van Oost loopt rond als een gelukkig man. De avondlijke koude wind heeft geen vat gehad op de in luchtige bloes geklede voorzitter van De Hurnsche Uylen. Het is zaterdag tegen middennacht en de eerste voorstelling van de door regenval uitgestelde première van vrijdag, is zojuist geëindigd met een daverend applaus van het 400 koppige, razend enthousiaste publiek. Een lange stoet van brandende fakkels verdwijnt in de donkere nacht richting de Waal, de rivier waarom het die avond allemaal heeft gedraaid. Uitbundig en blij huppelen regisseuse Arlien Coolen en dirigent Lex Bogaers er gearmd achteraan. Zij hebben het ’m geflikt: de eerste buitenvoorstelling ‘Lied van de Rivier’, de 41e en tevens 40-jarige jubileumvoorstelling van de Hurnsche Uylen is achter de rug en is perfect verlopen. Als een goed geoliede machine heeft de organisatie gedraaid en ze heeft laten zien waartoe een dappere kleine toneelvereniging in staat is: met vereende krachten (150 man werkten aan de productie mee)  in drie uitverkochte voorstellingen zo’n 1200 bezoekers van binnen en buiten de regio in de greep houden met prachtige en boeiende beeldverhalen over Hurwenen en haar bevolking. De unieke omgeving met haar prachtige natuur bij de voormalige steenfabriek hebben ze daarbij cadeau gekregen.

Oerhollandse dreigende luchten boven de snelstromende Waal, waar schepen komen en gaan, die het adembenemend spel van Lied van de Rivier mogen begeleiden. 

Boeiend en oogstrelend 

Waar gebeurde verhalen van mensen uit het dorp zijn door toneelschrijver Jan Smeets in script verwerkt. De interpretatie ervan is onder zeer professionele leiding van Coolen uitgediept en in prachtige beelden uitgewerkt. In de schitterende setting van het grote terrein aan de Waal met de monumentale pijp als middelpunt krijgt de toeschouwer een waar schilderij onder ogen. Op en rondom het toneel speelt zich van alles af: hier treffen regisseuse, dirigent en dansleidster Inky van Gerven elkaar. Afwisselend en boeiend wordt in kostelijke sketches verteld over de visserij als voornaamste inkomstenbron van het Hurweense volk. Dan de teloorgang ervan door o.a. de vervuilde Rijn, die dankzij de witte  ‘walvis Moby Dick’ werd aangepakt.

Vervolgens het slavenwerk op de steenfabriek, messcherp en  verpakt met voice-over, gesproken tekst en prachtig meerstemmig koor. Heel mooi duet van Johanna en Wanda en ontroerende monologen, ondersteund door dans van waternimfen. Schitterende kostuums, prachtig gezongen liederen begeleid door fanfare Juliana of het orkestje bij het podium, alle pareltjes. Knappe vondsten zoals het voorttrekken van het bootje, het weglopen uit de decors, het in de verte naderen van dansende spelers. Never a dull moment, oftewel vloeiende overgangen van de ene scène in de andere, waarin wij de hand van de meester,  Arlien Coolen, herkennen.

De rol van de spelers van Hurnsche Uylen is zeker voor Gerda en Mieke spekkie voor het bekkie. In onvervalste streektaal leven ze zich in hun teksten uit, dit tot groot plezier van het publiek. In ieder geval is de uitleg van Mieke over de aolscheir, dankzij de eigenares ervan, ook voor niet-localen te volgen. Bij de Miss Visverkiezing werkt de luchthappende blub-blub-vis Frank weer op de lachspieren en gelukkig is Leon ook weer helemaal terug. Veel eigen inbreng van de Uylen, vertrouwde Arlien ons eerder toe. Nieuw talent is zeker Suzanne, die haar rol als Miss Vis kostelijk weet neer te zetten. De rol die het creatieve team aan de kleine Uyltjes hebben toegedicht brengt levendige en ontroerende taferelen op. Hun liedjes, o.a. Twee emmertjes

waterdragen, wordt zachtjes door het wat oudere publiek meegezongen. 

Apotheose

Verleden, heden en toekomst leveren mooie plaatjes op: het Lied van de Brandweer, de fantastische Nieuwjaarsduik en het 50-jarig jubileum van De Uylen met de koningin op bezoek.

Dan de apotheose: het koor van alle spelers en kinderen die de Rivierballade zingen, gevolgd door de fakkeloptocht. Schitterend!

Productieleider Ton Wormgoor haalt opgelucht adem. Zijn gezicht straalt. Nog twee voorstellingen te gaan: die van zondagmiddag en de uitgestelde van vrijdagavond. Met het weer als spelbreker, je moet er na zoveel voorbereiding niet aan denken. Nochtans is het zondag op enkele buien na droog gebleven. Jammer, maar de show must go on.